Na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego rozstrzygnięto rozbieżności powstające w orzecznictwie w kwestii rozszerzonej skuteczności wpisu do rejestru o którym mowa w art. 47945 k.p.c.
Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż:
1. prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone wyłącza powództwo o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę pozwanego w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 k.p.c.).
2. prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone – także po wpisaniu tego postanowienia do rejestru (art. 479[45] § 2 k.p.c.) – nie wyłącza powództwa o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę niebędącego pozwanym w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 w związku z art. 479[43] k.p.c.).
Jak podkreślono w uchwale nie ma możliwości aby pozywać przedsiębiorcę o uznanie sformułowania za niedozwolony wzorzec umowy, jeżeli już raz znalazło się ono w rejestrze klauzul niedozwolonych. Jednocześnie to samo sformułowanie, wpisane do rejestru, wykorzystywane przez innego przedsiębiorcę może być zaskarżone, co nie oznacza, że będzie uznane również klauzulą abuzywną.
Powyższa uchwała, pomimo, iż nie wiąże formalnie sądów powszechnych, rozwiązuje stary oraz jeden z poważniejszych problemów procesowych jaki powstał w polskich sądach. W telegraficznym skrócie na podstawie uchwały siedmiu sędziów możemy przyjąć, iż prawomocny wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wpisujący uznane za niedozwolone postanowienie wzorca umowy do rejestru wiąże tylko tego przedsiębiorcę, który w danym postępowaniu był pozwanym.
Rozstrzygnięcie omawianego problemu w powyższy sposób ma szereg zalet i jest rozsądne. Z całą pewnością będzie przeciwdziałać, tzw. procesowi szantażu klauzulami, które praktycznie w całej mierze opierały się na twierdzeniach, iż tożsame postanowienie znajduje się już w rejestrze. Sąd rozstrzygający spór będzie musiał rozważyć wszystkie okoliczności sprawy i nie zawsze wynikiem tych rozważań będzie wpis do rejestru klauzul abuzywnych.
W związku z powyższym powstaje zasadnicze pytanie, co w przypadku gdy wobec jednego przedsiębiorcy postanowienie zostanie uznanie za klauzulę abuzywną, natomiast w odrębnym postępowaniu wobec innego przedsiębiorcy Sądu uzna, iż klauzula tożsama z już wpisana nie stanowi podstawy do wpisu do rejestru. Odpowiedź na przedstawioną wątpliwość z całą pewnością już w niedługim czasie przyniesie praktyka.

 Zakres zmian w dotychczasowych przepisach jest bardzo szeroki, ponieważ dotyczy on ustawy kodeks postępowania cywilnego, ustawy prawo wekslowe, ustawy o księgach wieczystych i hipotece, ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy prawo upadłościowe i naprawcze.  W związku z powyższym poniżej wskazać należy najistotniejsze z modyfikacji.
W pierwszej kolejności zmianie ulegnie nazwa ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, która od 01 stycznia 2016r. będzie brzmiała ustawa prawo upadłościowe. Zmiana ta podyktowana jest okolicznością, iż w ustawy znika postępowanie naprawcze.
Wśród przyszłych przepisów niezwykle istotna jest kwestia wydłużenia terminu złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości z 14 dni do jednego miesiąca oraz nowa definicja niewypłacalności zgodnie z którą dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Wraz za nową definicją wprowadzono domniemanie, że stan niewypłacalności istnieje, gdy zaległości w płatnościach wynoszą trzy miesiące lub zobowiązania dłużnika przekraczają wartość jego majątku przez okres dwóch lat.
Novum w przedmiotowej ustawie jest również okoliczność, iż prokurenci ponosić będą odpowiedzialność za długi spółki. Otóż zgodnie z art. 21 ust. 2 w przypadku osób prawnych i jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości będzie spoczywał na każdym, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu, ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami. W ustawie wprowadzono również, w celu ochrony wierzycieli, domniemania, m.in. dotyczące winy osoby zobowiązanej do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz domniemanie wysokości szkody, która od nowego roku będzie obejmować kwotę stanowiącą niezaspokojone przez spółkę wierzytelności. Powyższe domniemania są oczywiście wzruszalne, natomiast ciężar dowodowy spoczywa na wierzycielu.
Od 01 stycznia 2016r. zmianie ulegną również kategorie należności podlegających zaspokojeniu z funduszów masy upadłości, ich liczba zostanie ograniczona do 4.
Wymienione powyżej zmiany są tymi najistotniejszymi, natomiast sama ustawa restrukturyzacyjna stanowi sporą zmianę  w stosunku do obecnie obowiązującego stanu prawnego.
Zgodnie z art. 1 prawa restrukturyzacyjnego, ustawa ta reguluje zawieranie przez niewypłacalnego bądź zagrożonego niewypłacalnością dłużnika układu z wierzycielami, skutki układu, jak również przeprowadzanie działań sanacyjnych. W tym celu wyodrębniono cztery rodzaje postępowań zwanych zbiorczo postępowaniami restrukturyzacyjnymi. Art. 2 ustawy wskazuje, iż restrukturyzację przeprowadza się w:
1) postępowaniu o zatwierdzenie układu,
2) przyspieszonym postępowaniu układowym,
3) postępowaniu układowych lub
4) postępowaniu sanacyjnym.
Wskazane powyżej postępowania stanowią trzon zmian natomiast z ustawie przewidziano również typy odrębnych postępowań na przykład dla deweloperów czy banków.
Dodatkowo niniejsza ustawa przewiduje utworzenie Centralnego Rejestru Restrukturyzacji i Upadłości. Cel niniejszego rejestru określa art. 5 ustawy jako zamieszczanie i obwieszczanie postanowień, zarządzeń, dokumentów i informacji dotyczących postępowania restrukturyzacyjnego i upadłościowego, udostępnianie danych zawartych w postanowieniach, zarządzeniach, dokumentach i informacjach, dotyczących postępowania restrukturyzacyjnego i upadłościowego, obwieszczonych w Rejestrze w odniesieniu do danego podmiotu, umożliwianie składania pism i dokumentów oraz dokonywania doręczeń, wspomaganie organizacji pracy i prowadzenia postępowania restrukturyzacyjnego i upadłościowego oraz udostępnianie wzorów pism procesowych i dokumentów określonych w ustawie.
Prawo restrukturyzacyjne zmieni również zakres danych ujawnianych w KRS.
Jak czytamy w uzasadnieniu do ustawy prawo restrukturyzacyjne głównym jej celem jest wprowadzenie skutecznych instrumentów, które będą pozwalały na przeprowadzenie restrukturyzacji przedsiębiorstwa dłużnika, jak również zapobieżenie jego likwidacji oraz uniknięcie ogłoszenia upadłości dłużnika przez umożliwienie mu restrukturyzacji w drodze zawarcia układu z wierzycielami, zaś w przypadku postępowania sanacyjnego również przez przeprowadzenie działań sanacyjnych, przy zabezpieczeniu słusznych praw wierzycieli.
Założenia leżące u podstaw niniejszych zmian należy uznać za słuszne, natomiast kwestie ich zastosowania w praktyce będzie można ocenić dopiero po wejściu w życie ustawy oraz realnego jej zastosowania przez przynamniej rok.

Zgromadzenie obligatariuszy należy do wprowadzonych ustawą nowości. Jego głównym uprawnieniem jest możliwość zmiany warunków emisji, natomiast uprawnienie to może zostać wykonane jedynie pod warunkiem uzyskania zgody emitenta. Jednocześnie należy zauważyć, iż powołanie zgromadzenie nie jest obowiązkowe, a o jego istnieniu zdecyduje sam emitent w warunkach emisji.
W ustawie przewidziano również możliwość kontroli wydanych przez zgromadzenie uchwał poprzez możliwość ich zaskarżania, jeżeli zostały podjęte z naruszeniem prawa lub ze szkodą dla interesów obligatariuszy.
Ustawa wyróżniła również dwie nowe kategorie obligacji:
a) podporządkowane,
b) wieczyste.
Sedno obligacji podporządkowanych polega na tym, iż w razie upadłości emitenta roszczenia z tych obligacji dochodzone są dopiero na samym końcu po zaspokojeniu wierzytelności z innych obligacji. Tymczasem obligacje wieczyste to takie, których termin wykupu nie został określony, natomiast określono jedynie świadczenie w postaci odsetek.
W ustawie znajdziemy również zapisy dotyczące zabezpieczenia obligacji, tj. zasadę, że obligacje mają zostać zabezpieczone do dnia ich wydania, chyba że w warunkach emisji obligacji postanowiono, że nastąpi to po wydaniu obligacji, zapis dotyczący swobody określenia wysokości oprocentowania obligacji, zapis wprowadzający obowiązek składania w sądzie rejestrowym warunków emisji obligacji, nawet jeśli zostały opublikowane na stronie internetowej emitenta, czy też zapis dotyczący terminów przedawnienia roszczeń wynikających z obligacji (w tym odsetek), który określono na lat 10.
Obowiązującą od 01 lipca 2015 r. ustawę o obligacjach, uwzględniającą niektóre z praktycznych problemów powstałych w związku z emisją obligacji, należy ocenić pozytywnie. Bez wątpienia zmiany te były potrzebne, natomiast uzasadniony sceptycyzm budzi połowiczność i nadal brak doprecyzowania szczegółów w niektórych aspektach.

Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy UOKiK będzie uprawniony do podjęcia czynności zmierzających do kontrolowanego zakupu towaru przedsiębiorcy, tzw. „próby zakupu kontrolowanego”. Poddany kontroli będzie proces oferowania produktu i ewentualnego zawarcia umowy. Dopiero po dokonaniu zakupu i sprawdzeniu całej procedury pracownik UOKiK zobowiązany będzie do niezwłocznego okazania legitymacji służbowej oraz stosownego upoważnienia. Dozwolona w uzasadnionych wypadkach będzie również rejestracja procedury przebiegu kontroli zakupu.  Proceder ten ma dotyczyć głównie rynku finansowego, ponieważ obecnie na tym polu dochodzi do najczęstszych naruszeń praw konsumentów, co dostrzegł również UOKiK.

Jak czytamy w projekcie, nowelizacja dodatkowo ma na celu między innymi:

1. wzmocnienie pozycji konsumenta na rynku usług finansowych poprzez wprowadzenie nowego typu praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów;
2. umożliwienie szybkiego i skutecznego działania Prezesa UOKiK poprzez wprowadzenie wydawanych w toku postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów decyzji zobowiązujących przedsiębiorcę, któremu jest zarzucane stosowanie praktyki, do zaniechania określonych działań w celu zapobieżenia uprawdopodobnionym zagrożeniom (tzw. decyzja tymczasowa);
3. wydłużenie okresu przedawnienia praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów z roku do lat trzech od zaprzestania praktyki;
4. dopracowanie przepisów dotyczących występowania przez Prezesa UOKiK do przedsiębiorców w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów;
5. umożliwienie nieodpłatnego publikowania ostrzeżeń i komunikatów skierowanych do konsumentów w środkach masowego przekazu; wzorem Komisji Nadzoru Finansowego;
6. umożliwienie przedstawiania przez Prezesa UOKiK poglądów istotnych dla sprawy w sprawach cywilnych;
7. przywrócenie instytucji przeszukania w sprawach z zakresu praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;
8. zapewnienie większej skuteczności i uproszczenie trybu eliminowania niedozwolonych postanowień umownych z obrotu poprzez wprowadzenie kontroli abstrakcyjnej postanowień wzorców umów w trybie administracyjnym, zastępującym obecnie istniejący tryb sądowy. Należy podkreślić, że wprowadzenie kontroli postanowień wzorców w trybie administracyjnym będzie podlegać kontroli sądowej przez sąd cywilny; decyzje Prezesa UOKiK w tym przedmiocie, tak jak i w sprawach z obszaru ochrony konkurencji i konsumentów, podlegać będą kontroli sądowej przez cywilny Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Proponowane zmiany należy ocenić jako pozytywne w aspekcie ochrony praw konsumentów, szczególnie w kwestii  rynku finansowego i walki z polisolokatami z Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych. Pozostaje mieć nadzieję, na szybkie zakończenie prac legislacyjnych.

Sąd Okręgowy w Kielcach umorzył postępowanie w sprawie o zapłatę oraz rozstrzygnął o jego kosztach na skutek pisma złożonego przez Powódkę w dniu 23 kwietnia 2014r., w którym to Spółka ta cofnęła powództwo wraz z zrzeczeniem się roszczenia. Niniejsze postanowienie Sądu zaskarżyła w całości sama strona powodowa oraz wniosła o uchylenie postanowienia z dnia 8 maja 2014 r. oraz o podjęcie umorzonego postępowania.

Sąd uznał zażalenie za zasadne oraz orzekł, iż dokonana przez jednego ze wspólników powódki czynność prawna polegająca na cofnięciu pozwu jest nieważna tak samo, jak nieważna okazała się czynność prawna polegająca na cofnięciu zażalenia, stosownie do art. 58 § 2 k.c. w zw. z art. 2 zd. 2 k.s.h. w zw. z art. 209 k.s.h., jako sprzeczna z zasadami uczciwości, lojalności względem spółki, prymatu ochrony interesu spółki nad prywatnym interesem członka jej zarządu i tym samym z zasadami współżycia społecznego.

Utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia musiałoby prowadzić do sytuacji oczywistego naruszenia zasady nemo ex suo delicto meliorem suam condicionem facere potest (nikt nie może polepszyć swojej sytuacji w wyniku własnego czynu bezprawnego).

Zgodnie z powyższym orzeczeniem czynność cofnięcia pozwu wraz z zrzeczeniem się roszczenia dokonana przez jednego ze wspólników Spółki, jeżeli naruszy jej interesy będzie uznawana za niedopuszczalną i nieskuteczną, a tym samym nie będzie mogła prowadzić do umorzenia postępowania.

Obecnie sąd rejestrowy będzie mógł z urzędu wszcząć postępowanie o wykreślenie z KRS i rozwiązanie podmiotu bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego w 5 przypadkach, które określa art. 25a ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym i należą do nich między innymi przypadki gdy:

1. mimo wezwania sądu rejestrowego nie złożono rocznych sprawozdań finansowych za 2 kolejne lata obrotowe,
2. mimo dwukrotnego wezwania sądu rejestrowego nie wykonano innych obowiązków rejestrowych.

W toku prowadzonego postępowania sąd rejestrowy jest zobowiązany do zbadania czy podmiot, w związku z którym toczy się postępowanie, nie prowadzi faktycznie działalności gospodarczej i czy posiada zbywalny majątek. Sąd rejestrowy zawiadamia podmiot o wszczęciu postępowania, wzywając go do wykazania, że faktycznie prowadzi działalność i że posiada majątek, ze wskazaniem jego składników, w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania, z pouczeniem o skutkach braku odpowiedzi na niniejsze wezwanie. W trakcie niniejszych czynności może również zwrócić się o udzielenie informacji niezbędnych do ustalenia, czy podmiot wpisany do Rejestru posiada zbywalny majątek i czy faktycznie prowadzi działalność, do organów podatkowych, organów prowadzących rejestry i ewidencje publiczne lub innych organów administracji publicznej oraz do organizacji społecznych.

Sąd zobowiązany jest ogłosić o toczącym się postępowaniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. W przypadku braku organu uprawnionego do reprezentacji lub aktualnego adresu podmiotu wpisanego do rejestru ogłoszenie zastępuje zawiadomienie o wszczęciu postępowania.

W terminie trzech miesięcy od daty w/w ogłoszenia wszystkie osoby, których uzasadniony interes mógłby sprzeciwiać się rozwiązaniu podmiotu bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego i jego wykreśleniu z rejestru, powinny zgłosić takowe okoliczności sądowi.

W przypadku ustalenia przez sąd rejestrowy, że podmiot, wobec którego tyczy się postępowanie, nie posiada zbywalnego majątku i faktycznie nie prowadzi działalności, sąd orzeknie o jego rozwiązaniu bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego oraz zarządzi jego wykreślenie z rejestru o czym ogłosi również w MSiG.

Istnienie niezaspokojonych zobowiązań ciążących na podmiocie wpisanym do rejestru lub nieściągalnych wierzytelności nie wyłącza możliwości orzeczenia o rozwiązaniu tego podmiotu bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego.

W związku z powyższym Skarb Państwa nabywa nieodpłatnie i z mocy prawa mienie pozostałe po podmiocie z chwilą jego wykreślenia z rejestru. Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność z nabytego mienia, co potwierdza, iż jest to odpowiedzialność ograniczona. Pamiętać należy, iż roszczenia wierzycieli wygasają, jeżeli nie będą dochodzone przeciwko Skarbowi Państwa w terminie roku od chwili ich nabycia. Jeżeli przed nabyciem mienia przez Skarb Państwa wierzyciel uzyskał tytuł egzekucyjny przeciwko podmiotowi wykreślonemu z rejestru, roszczenie stwierdzone w tym tytule wygasa, jeżeli wierzyciel nie złoży wniosku o wszczęcie egzekucji w terminie roku od chwili ich nabycia. Również wspólnicy mogą dochodzić swoich roszczeń na niniejszych warunkach, natomiast muszą stanowić reprezentację przynajmniej 2/3 głosów oraz wykazać, iż pozostali wierzyciele podmiotu wykreślonego zostali zaspokojeni.

Powyższe przepisy znajdą zastosowanie również do podmiotów wobec których były już wcześniej kierowane wezwania, tj. przed 01 stycznia 2015r. Wszystkie te podmioty, będą miały czas do końca czerwca 2015r. na samodzielne wykonanie obowiązków rejestrowych. W przypadku ich zaniechania zostaną wszczęte przeciwko nim postępowania o wykreślenie z rejestru KRS oraz ich rozwiązanie bez przeprowadzenia likwidacji.

Niniejsza zmiana, niewątpliwie pozytywna w swoich zamierzeniach, doprowadzić ma do poprawy wydajności sądów oraz zwiększenia poczucia bezpieczeństwa w obrocie gospodarczym poprzez uaktualnienie rejestru KRS. Niedaleka przyszłość przyniesie natomiast odpowiedź na pytania dotyczące praktycznej strony wprowadzonych zmian oraz  samego sposobu efektywnej organizacji niniejszego postępowania w sądach rejestrowych.

Warto zauważyć, że jest to stanowisko odmienne od wcześniej reprezentowanego przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 kwietnia 2001r. (sygn. akt: III CZP 6/01), kiedy uznano, iż dopuszczalne jest udzielenie prokury jednej osobie z zastrzeżeniem, że może ona działać tylko łącznie z członkiem zarządu spółki lub wspólnikiem.

Blisko po 14 latach na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, który uznał, że zachodzą znaczne rozbieżności w praktyce wpisywania sposobu reprezentacji spółek w rejestrach, Sąd Najwyższy podjął uchwałę o niedopuszczalności wpisu w rejestrze KRS jednego prokurenta z zastrzeżeniem możliwości jego działania wyłącznie z członkiem zarządu. Powyższy problem dotyczy obecnie bardzo wielu spółek. Ograniczenie działania prokurenta poprzez zastrzeżenie wpisane w rejestrze KRS, że może on działać wyłącznie z członkiem zarządu, zyskało bowiem bardzo wielu zwolenników. Pomimo, że rozwiązanie to budziło od dawna szereg wątpliwości wśród przedstawicieli doktryny oraz w praktyce niektórych Sądów, niezaprzeczalnie użyteczność tego typu rozwiązania, poprzez pewny dodatkowy mechanizm zapewnienia bezpieczeństwa spółce, było w wielu przypadkach decydującym kryterium jego zastosowania.

Obecnie stanowisko Sądu Najwyższego rozstrzyga wszelkie wątpliwości, pomimo, iż uchwale nie nadano mocy zasady prawnej. Niemniej jednak pozostaje pytanie, co ze spółkami które w rejestrze KRS mają wpisaną tzw. prokurę łączną niewłaściwą? Rozwiązanie wydaje się proste. Spółka, której dotyczy omawiany problem powinna sprostować w rejestrze KRS sposób reprezentacji zgodnie z wytycznymi Sądu Najwyższego. Po pierwsze można odwołać taką prokurę, po drugie zmienić prokurę łączna niewłaściwą na prokurę samoistną lub ustanowić prokurę łączną w jej klasycznym wydaniu zgodnie z przedmiotową uchwałą. Prawdopodobnie po wydaniu niniejszej uchwały sądy będą odmawiać wpisów niezgodnych z jej treścią. Powstaje w związku z powyższym również pytanie dotyczące ważności czynności dokonanych przez spółkę reprezentowaną przez tzw. prokurentów łącznych niewłaściwych. Poglądy na ten temat są różne, skończywszy na uznaniu ich za nieważne. Obecnie uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2015r. nie posiada uzasadnienia, a być może ono rozwieje niebawem wszelkie wątpliwości teoretyków oraz praktyków prawa dotyczące tej kwestii oraz wielu innych.